Zolang als ik me kan herinneren voel ik me anders dan anderen en vaak niet begrepen. In mijn kindertijd leidde dit vooral tot gepest worden, of gepest voelen. Toch bleef ik mijn eigen weg gaan en niet de weg van de groep. Vanaf mijn 18^e, tijdens mijn opleiding tot sportdocent, kregen we het vak “reflectie” op school. Ik had dit 1 op 1 met mijn docent, omdat ik de opleiding versneld deed. Hier begon mijn bewustere zoektocht naar de vraag:

Deze vraag had ik altijd in mijn achterhoofd en ik was er heel veel mee bezig, maar niet als actie. Meer als reflectie op mezelf. Ik werd docent op Sport en Bewegen en Turntrainster. In beide vakgebieden was ik goed, dat wist ik, maar het voelde niet zo. Bij allebei had ik twijfel, op school wel meer dan bij Turnen.

Ik dacht altijd dat mijn pestverleden hier de oorzaak van was. Dat dit mij hoog gevoelig gemaakt had voor reacties/meningen van anderen en ik daardoor steeds twijfel aan mezelf.

Bij turnen voelde ik mij meer thuis, meer in mijn kracht wat de twijfel iets wegnam, maar waarom niet bij Sport en Bewegen. Waarom voelde ik mij daar niet voor vol en in mijn kracht? Ik heb er bijna 20 jaar gewerkt, hoorde tot het meubilair, maar toch voelde ik me als een bijzettafeltje. De twijfel aan mezelf kon ik maar niet wegnemen.

In de loop der jaren zijn er verschillende gebeurtenissen geweest waardoor ik steeds dichter bij het antwoord op mijn vraag kwam:

1. We kregen kinderen, een tweeling. Hierdoor werd bij mijn ouders en bij mij, het gevoel bevestigd, dat ook ik een tweeling ben. Mijn moeder is tijdens mijn zwangerschap een prop verloren. Voor ons allen voelde het krijgen van onze tweeling, als een soort bewijs dat ik niet alleen was geweest in de buik. En jeetje wat gaf dat een soort opluchtend gevoel, heel fijn, maar het hielp me nog niet verder.
2. Moeder zijn van onze tweeling. Jeetje, wat geeft dat een spiegel. Door onze mannen begon ik dingen bij mezelf te zien/te herkennen, patronen die ik aan wilde pakken/veranderen. Dit lukte maar ten dele, waarom? Hoe kan ik dat nou verder aanpakken?
3. De opleiding tot gedragstherapeut in het MBO. Tijdens deze opleiding hadden we een opdracht over “labels” die studenten kunnen hebben. Ik wist gelijk dat ik het over hoog sensitief (HSP) wilde doen. Ik was het zelf niet, althans elke test op internet gaf aan van niet. Totdat ik tijdens mijn opdracht een test tegenkwam die 3 dagen duurde, waarom 3? Deze test ging over alle 4 de vormen van HSP. 99% van testen zijn namelijk geschreven op de meest voorkomende HSP-er, introvert en prikkel vermijdend. Uit deze nieuwe test kwam wel degelijk dat ik een HSP-er ben, maar dan de minst voorkomende, extravert en prikkel zoekend. Wat gaf mij dit toch veel antwoorden op mijn vraag. Binnen hoog sensitiviteit zijn er 5 gebieden: psychomotorische, sensorische, verbeeldende, intellectuele en emotionele overprikkelbaarheid. En bij mij zijn ze allemaal zeer sterk aanwezig.

Dit was dus echt een eyeopener, gaf mij antwoorden, maar ook meer vragen. Want hoe ga ik ermee

om? En, dit verklaarde nog steeds niet waarom ik zo twijfel aan mezelf.

4. Mijn opleidingsmanager begreep dat ik verder zocht naar ontwikkeling en ik mocht in therapie.

Verschillende gesprekken met een psycholoog, affirmaties en EMDR over mijn pestverleden zal me dat

laatste stukje wel verder helpen. Maar nee, dat deed het niet. Het gaf me wat verlichting en

inzichten, maar dat diepgewortelde gevoel van twijfel kregen we niet weg.

Al deze stappen brachten me natuurlijk wel verder in mijn proces. Zonder deze stappen hadden we als gezin nooit onze belangrijkste stap gezet. Alles wat je hebt achter laten en emigreren naar Zweden.

Dit hebben we in 2022 gedaan. Eén van de beste beslissingen in mijn leven. Ondanks al het regelwerk;

wat een rust, vrijheid en ruimte gaf Zweden mij. Maar je neemt jezelf natuurlijk mee met emigreren en de twijfel zat ook gewoon in mijn handbagage. Dus ja, ik liep hier evengoed tegen dezelfde soort problemen en twijfel aan.

Toen kwam er een facebook bericht voorbij. “Herken je de volgende dingen bij jezelf? Misschien is NEI dan iets voor jou. Volg de masterclass.” Ik stond meteen aan, want bij vrijwel alle punten kon ik een vinkje zetten, en dat waren punten waar ik antwoorden op zocht.

Dus de week erop ging mijn mobiel, masterclass begint, maar ik liep nog in het bos met onze hond. Snel naar huis en 5 minuten later zat ik gefascineerd te luisteren. Is het echt zo simpel? Kan dit mij echt verder helpen? Na de masterclass heb ik gelijk, zonder aarzeling, de cursus gekocht. Al helpt het een beetje, dan helpt het mij verder in mijn proces en daarnaast ook ons gezin.

En zo is NEI in mijn leven gekomen. De eerste cursus van NEI, bracht mij al veel. Ik kon mezelf reinigen van prikkels en emoties die ik gekregen had van anderen. Ook kon ik verscheidene opgeslagen emoties van mezelf weghalen.

Na NEI level 1, gelijk level 2 besteld, want die had hét hoofdstuk voor mij: “alleen geboren tweeling” en dit hoofdstuk heeft mijn leven verandert. Tijdens week 20 in de buik bij mijn moeder ben ik me bewust geworden van het verlies van mijn zus. De emotie die daar vastzat was met geen pen te beschrijven. Pijn, verdriet, twijfel, eenzaamheid, het kwam er allemaal uit, en wat luchtte dit op. Een soort erkenning van dat wat er geweest is, maar waarvan je je niet bewust bent. Maar dit was niet het enige. De ziel van mijn zus is na haar overlijden niet weggegaan. Die is bij mij gaan zitten. Hier bovenop hadden wij allebei hulp gehad om in dit leven te springen. Deze 2 zielen zijn ook niet terug gegaan en zaten dus ook nog bij mij.

Ik heb dus mijn hele leven de zielen van 3 personen extra bij mij gedragen. Geen wonder dat ik overcompenseerde, energie voor 4 had, maar ook onrust, etc.

Nu hoor ik sommige denken: “Helpers op de wolk? Zielen die bij je zitten?” Ja, dit deel vind ikzelf ook ongrijpbaar, net als vorige levens, maar als dit naar boven komt in een behandeling zal het kwartje uiteindelijk vallen. Nog steeds ongrijpbaar, maar je voelt het, dus het klopt.

Na het loslaten van deze 3 zielen kwam er een ongekende deken van rust over mij heen. Mijn borstkast had ruimte om te ademen en ik ontspande.

En wat de twijfel aangaat? Vrijwel elke behandeling die ik bij mezelf gedaan heb, kwam uit op de emotie van de baarmoeder: twijfelen aan jezelf. Ik denk dat ik deze emotie al wel 40 keer in verschillende situaties, allemaal op verschillende momenten in mijn leven, heb mogen weghalen. Dus mijn gevoel, het zit in mijn cellen verankert, klopte precies.

Door mijn eigen proces en door wat ik bij anderen heb ervaren tijdens trainingsbehandelingen voor mijn opleiding, heeft mij doen besluiten om dit als werk te gaan doen. Dit is te mooi om alleen voor mezelf en mijn naasten te houden.